Bhavisha Gokani

  વાર્તાનુ નામ : ઢળતી સંધ્યાએ                    ભાગ : 4                        “ઓહ હો, સુભાષકુમાર, આવી ગયા તમે?” ઘરેથી ગુસ્સે થતો સુભાષ જેવો પોતાના મિત્રોને મળવા ગયો ત્યારે તેમાંથી એક મિત્ર રાજને મજાક કરતા પુછ્યુ.              “રાજન હું જરાય મજાકના મુડમાં નથી અને એ પણ લગ્ન બાબતની મજાક તો જરાય સહન નહી થાય મારાથી તો પ્લીઝ તારો બકવાસ બંધ જ રાખ એ સારૂ છે.” સુભાષે સિગારેટ હાથમાં લેતા કહી જ દીધુ.              “અરે યાર, કાલ્મ ડાઉન. લગ્ન બાદ આવી મજાક તો થાય જ હો. એમા ગુસ્સો ન ચાલે.” બીજા મિત્ર મહેશે કહ્યુ.              “શું મજાક યાર???? લગ્ન..... લગ્ન...... લગ્ન...... અણગમતા બંધનમાં મને મમ્મી પપ્પાએ બાંધી દીધો અને એ પણ અણગમતા પાત્ર સાથે.” સિગારેટનો ઊંડો કસ ખેંચતા સુભાષે નિઃશાસો નાખતા કહ્યુ.              “કેમ શું થયુ યાર? લગ્નના બીજા જ દિવસે આમ કેમ બોલે છે? સુહાગરાતમાં મજા ન આવી કે પછી.....???” રાજન બોલ્યો ત્યાંમહેશ અને નિલય બધા ખડખડાટ હસી પડ્યા.              “રાજ્યા, મજાક નહી, તને કહ્યુ ને? નહી તો બે ચાર અવળા હાથની પડી જશે તને.” ગુસ્સાથી લાલચોળ થતો સુભાષ બોલી ઉઠ્યો.

  વાર્તાનુ નામ : ઢળતી સંધ્યાએ                    ભાગ : 3                 “છોરો તો સારો લાયગો, ધંધો ય બહુ સારો લાગે મને તો, પણ આમ દિકરીને દૂર શહેરમાં દેતા મારો જીવ હાલતો નથ, ઇનુ શું?” મામાએ   રાજેશના પપ્પાને કીધુ.              “વેવાઇ, જોવ મને સારૂ લાગુ હોય તો જ હું તમને ઠેકાણું ચીંધુ, બાકી જેવાતેવામાં તો મારોય જીવ ન હાલે કે માલતીને આંખ બંધ કરીને જેવાતેવામાં થોડો નાખી દેવાનો છું.” રાજેશભાઇએ સાંત્વના આપતા કહ્યુ.              “ઠીક છે હું તમને વિચાર જણાવુ છું ઘેર પોંચીને.” કહેતા માલતીના મામા ત્યાંથી ગામ જવા નીકળી ગયા. **********              “માંગણાવારી તારામાં બુધ્ધી નામની   ચીજ છે જ નહી, મરી ગઇ આજે તારી ખેર નથ, તુ જો તારો કેવો હાલ કરું છું.” મામી બકવાસ કરતી કરતી માલતીને ઢોર માર મારતી હતી ત્યાં તેના મામાએ ખડકીમાં પગ દીધો.              “અરે એય, તું માણહ છે કે શું? આમ બીચારીને મારતા તારો જીવ કપાતો નથી? જા દિકરી તુ અંદર જા.” મામાએ બન્ને વચ્ચે પડીને માલતીને મામીના ત્રાસમાંથી છોડાવી.              “શું છે આ બધુ? તને કાંઇ ખબર પડે છે કે નહી? આમ આપણે ઢોરાને ય ના મારીએ ને તુ

  વાર્તાનુ નામ : ઢળતી સંધ્યાએ                    ભાગ : 2                        ભગવાને નાનપણમાં જ મા-બાપ છીનવી લીધા, રમવાની ઉંમરે મામીએ તેને હાથમાં ઢીંગલીના સ્થાને સાવરણો ઝલાવી દીધો. ભણવાની પાટીની જગ્યાએ ચુલા પર બેસી રોટલા વણતા શીખવાનુ આવ્યુ. શિયાળામાં મા ની હુંફમાં સુવાને બદલે ગાયના નિરણની હુંફ મેળવી ઠંડી દૂર કરવાનુ થયુ એ બધુ માલતીએ કઠણ થઇને સ્વિકાર્યુ પણ ભરમાંડવે ભગવાને તેના જીવનનો ભરથાર છીનવી લીધો એ માલતી માટે અસહ્ય હતુ. ઉપરથી તેને દિલાસો આપવાને બદલે તેની મામી અને બીજા લગ્નમાં આવેલા લોકો તેને અનેક ઉપનામોથી નવાઝવા લાગ્યા હતા.              આ બધાની વચ્ચે તેના મામા એક ભગવાનના માણસ હતા જે સાચા હૈયે માલતી માટે દુઃખ વ્યક્ત કરતા હતા. બધાના મ્હેણા માલતીથી સહન ન થતા તે માંડવેથી દોડતી ઉપર રૂમમાં પુરાઇ ગઇ અને પોતાની ઓઢણીનો છેડો   પંખે બાંધી આત્મહત્યા કરવાનુ આજે વિચારી જ લીધુ, છેલ્લી વખત તેના મા બાપુના ફોટાને હૈયા સરસા ચાંપી જાણે કહી રહી હોય , “મા બાપુ, મુને લેવા આવજો સામે, જીવતા તો એકલી છોડીને વઇ ગયા હતા હવે મુઇ થાઉ ત્યારે મને એકલી ન રેવા દેજો. મારે તમ સંગાથે રેવુ છે.” ભલે તેના મોઢેથી એ