Posts

Showing posts from February, 2022

સોમ-1

Image
  વાર્તાનુ નામ: સોમ ભાગ-૧      “માં, મારે ઊડતા નથી શીખવુ. મારે તો બસ મસ્ત થઇને જીવવુ છે. મને ઊડવુ જરા પણ ગમતુ નથી.”                “બેટા ઊડવુ એ દરેક પક્ષીની જરૂરિયાત છે. આપણુ નાનુ અને હલકુ કદ ઇશ્વરે બનાવ્યુ છે ત્યારે બીજા પ્રાણીઓ અને મનુષ્યોથી બચવા માટે આપણી પાંખો જ આપણું એક માત્ર હથિયાર છે. જો આપણે ઊડતા આવડતુ હશે તો જ આપણે તેનાથી બચી શકશું અન્યથા આપણે પીંજરામાં કેદ બની માણસ ઇચ્છે તેમ જીવન જીવવું પડશે, વળી ઇશ્વરે આપણે પક્ષીઓને જ આ વરદાન આપ્યુ છે કે આપણે ઊંચે આકાશમાં ઊડીને કુદરતનો અસીમ નજારો માણી શકીએ અને માઇલો સુધી ઝડપથી સફર કરી શકીએ માટે બેટા ઊડતા શીખવુ આવશ્યક છે આપણા માટે.”                “પણ માં તેના માટે આપણે કેટલી મહેનત કરવી પડે છે? માણસોને તો કેટલુ સારુ છે? એક જગ્યાએથી બીજી જગ્યાએ જવા તેની પાસે વાહનો છે અને હવામાં ઊડવા માટે તેની પાસે હવાઇજહાજ પણ છે અને તરવા માટે બોટ પણ છે. આપણે માણસ જેવા ન બની શકીએ?” રેવા ચકલી પોતાના મોટા દીકરા સોમ સાથે વાત કરતી હતી ત્યાં તેની નાની દીકરી પુલકિત બોલી ઉઠી.                “ના બેટા આપણે માણસો જેવા બની પણ ના શકીએ અને બનવુ પણ નથી. હવે વાતો બધી

નવી પાડોશણ

Image
વાર્તાનુ નામ: નવી પાડોશણ વિષય : ટુંકી વાર્તા     રોજ તેનુ મન થતુ હતુ કે તેની કોલોનીમાં આવેલ નવી પાડોશણને મળવા માટે જાય. પરંતુ સમય જ મળતો ન હતો. તેની જોબ જ એવી હતી તેમાં સમય મળવો મુશ્કેલ હતો. તેનો સ્વભાવ પણ એવો હતો કે કોઇ સાથે બહુ હળવુ મળવુ ગમતુ ન હતુ. પરંતુ આજે કોણ જાણે કેમ નવી પાડોશીમાં કોઇ જાણીતો ચહેરો દેખાતો હતો. શું તે એ જ હતી? મનમાં કીડો શાંત થતો જ ન હતો.           આજે જવાનુ નક્કી કરી લીધુ અને તે તૈયાર થઇને બહાર જવા નીકળતી હતી ત્યાં જ ડોરબેલ વાગી.           “ઓહ, કોણ હશે અત્યારે?” બબડતી તે દરવાજો ખોલવા ગઇ ત્યાં તેની કોલોનીની સેક્રેટરી વિદ્યા હતી.           “હેલો મિસ ખ્યાતિ, આજે સાંજે આપણી કોલોનીમાં મિટિગ છે. તો રાત્રે નવ વાગ્યે આવી જજે.”           “અત્યારે વળી શેની મિટિગ છે?”           “અરે યાર નવરાત્રિ આવે છે તો તેની પ્લાનિંગ તો કરવી પડશે ને? આજ વખતે પણ આપણી કોલોની જ રોક કરશે.”           “હા, ડેફિનેટલી આપણી કોલોની છે જ બેસ્ટ.”           “ઓ.કે. કમ ટુ ધ ટાઇમ.” બોલીને હમેંશાના તેના અંદાજ મુજબ વાળની લટો ઉડાડતી વિદ્યા જતી રહી.           વિદ્યા ગઇ પછી ખ્યાતિએ ઘડિયાળમાં જોયુ તો સાડા સાત

નીલમનો પથ્થર

Image
                                   નીલમનો પથ્થર              “દીદી આ જો તો શું છે?” પંદર વર્ષના યશે તેની મોટી બહેન રાગિણીને કહ્યુ.              “અરે આ તો કિમતી નીલમ નો પથ્થર લાગે છે.” ભાઇના હાથમાંથી લઇને રાગિણીએ કહ્યુ.              તેના માતા પિતા દુર બેન્ચ પર બેઠેલા હતા. દરિયાની ભરતી સાવ ધીમી હતી નહિતર દરિયાકાંઠે આવી વસ્તુઓ રહે નહિ અને હજુ સાંજ ઢળવાને વાર હતી આથી લોકો પણ બહુ ન હતા આથી કિંમતી નીલમનો પથ્થર આ ભાઇ બહેનના હાથમાં આવ્યો. જે દરિયાકાંઠે તેના મમ્મી પપ્પા સાથે ફરવા આવ્યા હતા.              “ચાલ આપણે મમ્મી પપ્પાને કહીએ અને પોલીસ સ્ટેશને જઇને આપી આવીએ તેઓ જેનો હશે તેને સોપી દેશે.”              “શુ પાગલ જેવી વાતો કરે છે દીદી. આવો કિમતી અને સુંદર પથ્થર આવી જગ્યાએ કોઇ થોડુ ગુમાવી દે. દરિયામાંથી તણાયને આવ્યો હશે. દરિયાકાંઠે આવા ઘણા અજાયબ મોતીઓ મળે છે.”              “તો તુ શુ કહેવા માંગે છે?”              “કાંઇ નહિ. મને તો આ બહુ ગમે છે. આપણી કિસ્મતથી આપણને મળ્યો છે. હુ તો આ રાખીશ. કોઇને કહેવુ નથી. જો કોઇનો હશે તો પણ તે માની જ લેશે કે દરિયાની ભરતીમાં તણાઇ ગયો હશે.”        

લોચો , ભાગ-૫

Image
  લોચો , ભાગ-૫                  “સુકેતુ ચલો આપણે બન્ને નીકળીએ?” સ્નેહાએ સુકેતાના રૂમને ક્નોક કરતા કહ્યુ.                “યા સ્નેહા, જસ્ટ ફાઇવ મિનિટ પ્લીઝ.”                “મમ્મી અમે બન્ને ફરવા જઇએ છીએ, આજે આખો દિવસ ઘરે રહીને સુકેતુ કંટાળી ગયો હશે તો મને થયુ આજે હું તેને બહાર લઇ જઉ.”                “બહુ સારૂ કર્યુ બેટા, સાથે સ્નેહાને પણ લઇ જા તો સારૂ રહેશે.”                “મમ્મી સ્નેહા સાધનાને ત્યાં જ રોકાઇ ગઇ છે, હું તેને કોલ કરીને ત્યાંથી જ પીકઅપ કરી લઇશ.”                “ઓ.કે. બેટા. ધ્યાન રાખજે તારુ.”                “જી મમ્મી.” કહેતી સ્નેહા સુકેતુ સાથે બહાર જવા નીકળી ગઇ. બન્નેની જોડી બહુ જામતી હતી. સ્નેહા અને તેની પસંદ સુકેતુ બન્ને સાદગીને વળેલા હતા. ન કોઇ ઠાઠમાઠ ના કોઇ દેખાવ, નેચરલ લુક સાથે જ બન્ને બહાર જવા નીકળ્યા હતા.                “સુકેતુ, ચાલો અહીની સર્વશ્રેષ્ઠ હોટેલ બ્લુ મુન જઇએ. તને સાંજે નાસ્તો કરવાની ટેવ છે અને આજે હું એકદમ ભૂલી જ ગઇ.” સ્નેહાએ હોટેલનો રસ્તો બતાવતા સુકેતુને કહ્યુ.                ‘ઇટ્સ ઓ.કે. સ્નેહા, આઇ એમ ઓ.કે.”                “નહી ચલ,